Οδοιπορικό στον ΟΑΕΔ της… απόγνωσης

Ένα αποκαλυπτικό οδοιπορικό στον ΟΑΕΔ της… απόγνωσης - Τρεις άνεργοι μιλούν στο dikaiologitika.gr

Του Μάκη Σιάρκου

Στη δύσκολη συγκυρία που βιώνει η χώρα, ανεργία χτυπά την πόρτα χιλιάδων νοικοκυριών και στέκεται απειλητικά πάνω απ’ τα κεφάλια πολλών εργαζομένων. 

Αποτελεί πλέον ένα συχνό φαινόμενο με πολλές προεκτάσεις. Στην Ελλάδα του σήμερα, οι εργασιακές σχέσεις έχουν απορρυθμιστεί και κάθε μέρα μακραίνει ο κατάλογος των ανέργων. Η επίσημη ανεργία εκτινάχθηκε στις 876 χιλιάδες τον Ιανουάριο, αυξημένη κατά 17.000 ανθρώπους από τον από τον Δεκέμβρη του 2015.

Το dikaiologitika.gr βρέθηκε σε ένα από τα πολλά υποκαταστήματα του ΟΑΕΔ. Συγκεκριμένα, επισκεφτήκαμε το υποκατάστημα της Δάφνης. Πρόσωπα «συννεφιασμένα» και μελαγχολικά ήταν αυτό που αντικρίσαμε. Προσωπικές ιστορίες άνεργων που ζητούν το αναφαίρετο δικαίωμα του ανθρώπου, την εργασία. Όλοι σκεπτικοί και λιγομίλητοι. Άλλωστε για τον οποιοδήποτε είναι δύσκολο να μοιράζεται το προσωπικό του πρόβλημα με κάποιον ξένο.

Πίσω, όμως, από αυτά τα σκυθρωπά πρόσωπα κοινός παρανομαστής, ο εφιάλτης της ανεργίας. «Είναι δύσκολα τα πράγματα, αλλά δεν μπορούμε να σταυρώσουμε τα χέρια και να περιμένουμε», μας είπαν οι περισσότεροι περνώντας την πόρτα του ΟΑΕΔ με γοργό βήμα.

Τρεις ιστορίες συνανθρώπων μας που βιώνουν από πρώτο χέρι τι θα πει ανεργία. Νέοι γεμάτοι όνειρα για ένα καλύτερο μέλλον, είδαν τα πάντα να γκρεμίζονται γύρω τους. Μακροχρόνια άνεργοι που πολλοί από αυτούς έχουν να δουλέψουν πολλά χρόνια και βλέπουν το «όνειρο» της εργασίας συνεχώς να απομακρύνεται.

«Πώς να θρέψω 6 στόματα με 320 ευρώ»

Χαρακτηριστική περίπτωση ο Δημήτρης, ένας 60χρονος πατέρας 6 παιδιών. Όπως ο ίδιος μας λέει, το μόνο πενιχρό εισόδημα που λαμβάνει η πολύτεκνη οικογένεια του είναι τα 320 ευρώ απ’ την πρόνοια καθώς δεν εργάζεται ούτε η γυναίκα του. «Το επίδομα που παίρνω είναι 320 ευρώ. Πες μου εσύ πώς να ζήσουν 6 άτομα με 320 ευρώ. Πως να θρέψω έξι στόματα;» μας αναφέρει εκνευρισμένος.

Ο Δημήτρης ήταν ελεύθερος επαγγελματίας, ιδιοκτήτης τριών καταστημάτων, τα οποία αναγκάστηκε να κλείσει διαδοχικά λόγω της οικονομικής κρίσης σε συνδυασμό, με ένα σοβαρό πρόβλημα υγείας που του παρουσιάστηκε.

Όπως αναφέρει έχει να αντιμετωπίσει και άλλα προβλήματα πέραν της επιβίωσης της δικής του και της οικογένειάς του. «Τα έξοδα τρέχουν, υπάρχουν οφειλές στη ΔΕΗ, στα ενοίκια. Χρωστάω 300 ευρώ στη ΔΕΗ, έχω προβλήματα καρδιάς, σκέψου τι θα γίνει αν μου κόψουν το ρεύμα…»

Η κουβέντα έληξε με την ευγενική του έκκληση να μην δημοσιοποιηθεί το όνομά του γιατί όπως είπε «έχω 6 παιδιά και δεν θέλω να το διαβάσουν. Θέλω να είμαι αξιοπρεπής και δεν θέλω τα παιδιά μου να με λυπούνται». Σε αυτά τα λόγια «παγώνεις», η γλώσσα «δένεται» και καταλήγεις να τον κοιτάς με συμπόνια.

«Η νέα γενιά “βουλιάζει”, μαζί και η χώρα»

Ο Πέτρος, πτυχιούχος του Πολυτεχνείου Πάτρας έχασε την δουλειά του πριν από περίπου ένα μήνα.
Χαρακτηριστική περίπτωση νέου στην Ελλάδα που βλέπει τα όνειρά του να εξανεμίζονται μέσα σε αυτή την δίνη που έχει περιέλθει η χώρα. «Δύσκολο να βρω δουλειά στο αντικείμενο μου» μας λέει ο πολιτικός μηχανικός. «Το επάγγελμα μου είναι, θεωρώ, λειτούργημα. Ό,τι βλέπεις τριγύρω είναι δημιούργημα ενός συναδέλφου».

Παρόλο που αγαπά την χώρα, ο Πέτρος δεν θεωρεί την συζήτηση για το εξωτερικό, φετίχ. «Συμφοιτητές μου διαπρέπουν στο εξωτερικό. Αγαπάω τη χώρα μου αλλά για πόσο θα μου γυρνά την πλάτη;» αναρωτιέται.

Τα τελευταία μνημονιακά χρόνια περισσότεροι από 200 χιλιάδες νέοι εγκαταλείπουν τη χώρα με σκοπό να βρουν μία εργασιακή Ιθάκη στο εξωτερικό. Ταυτόχρονα η Ελλάδα παίρνει χρυσό μετάλλιο στην ανεργία των νέων ενώ ανοίγει διάπλατα και αβίαστα τα σύνορά της, εξάγοντας ό,τι καλύτερο διαθέτει.

«Η ζωή είναι πολύ μικρή για να την σπαταλάς μακριά απ’ την οικογένειά σου και τους φίλους σου. Όταν όμως τίθεται θέμα επιβίωσης, βλέπεις τα πράγματα πιο ψυχρά», λέει ο Πέτρος.

Ευχή του (και δική μας) είναι η χώρα να δώσει χώρο σε νέους ανθρώπους, καθώς όπως μας λέει «μόνο οι νέοι μπορούν να δώσουν τέλος σε αυτή την κατηφόρα. Με το μεράκι τους, τις γνώσεις τους αλλά και με την εργατικότητά τους. Για να γίνει αυτό όμως πρώτα θα πρέπει να σταματήσει και η χώρα να βουλιάζει την νέα γενιά».
 

«Ευτυχώς δεν έχω οικογένεια»

Και φτάνουμε στην περίπτωση της Μαρίας, της οποίας η επιβίωση εξαρτάται από διάφορες κοινωνικές ομάδες που την βοηθούν. «Φίλοι, οργανώσεις αλλά και απλοί άνθρωποι με βοηθούν κάθε μήνα με φαγητό ή με ρούχα», μας λέει χαμηλόφωνα.

Δεν είναι μόνη της όμως η Μαρία σε αυτό τον γολγοθά. Σύμφωνα με στοιχεία της Μητρόπολης κάθε μέρα πάνω από 5.000 οικογένειες επισκέπτονται τα συσσίτια της εκκλησίας, αριθμός που πέραν του γεγονότος ότι προκαλεί ίλιγγο, παρουσιάζει μέρα με την μέρα αυξητικές τάσεις.

Συνεχίζοντας την κουβέντα μας η Μαρία μας αναφέρει ότι έχει να δουλέψει πάνω από 10 χρόνια. «Πάνε πάνω από 10 χρόνια που έχω να δουλέψω. Κοντεύω να ξεχάσω και εγώ πότε έκανα το τελευταίο μου μεροκάματο. Δεν μπορώ να κάνω κάτι άλλο από το να ελπίζω ότι κάτι θα αλλάξει, κάτι θα γίνει και θα ανοίξουν δουλειές, όχι μόνο για μένα αλλά και για άλλους ανθρώπους που είναι στην ίδια κατάσταση με εμένα ή και σε χειρότερη».

Όπως μας πληροφορεί, επίδομα δεν παίρνει. Έρχεται στον ΟΑΕΔ για να παίρνει τα απαραίτητα δικαιολογητικά που πιστοποιούν ότι είναι άνεργη.«Έχω ένα δάνειο το οποίο η τράπεζα μου το έχει μειώσει πολύ λόγω της μακροχρόνιας ανεργίας μου. Αυτό το δάνειο δεν πρόκειται να το ξεχρεώσω ποτέ. Ευτυχώς δεν έχω οικογένεια», μας απαντάει με αφοπλιστική ειλικρίνεια.

Σαν τον Δημήτρη, τον Πέτρο και την Μαρία είναι χιλιάδες ακόμα συμπολίτες μας που παλεύουν καθημερινά για να επιβιώσουν.

πηγή: www.dikaiologitika.gr

.